Odcinek frontu od m.Myśliborzyce do ujścia rzeki Widawy bronił uformowany z batalionów stacjonujących w koszarach na Różance i Karłowicach, pułk "C", któremu podporządkowano parę batalionów Volksturmu oraz inne jednostki, w tym artylerii. Pułk ten o nazwie Sauer (od nazwiska dowódcy) był cały czas uzupełniany zarówno przez nowe jednostki obce, jak i z nowo sformowanych jednostek z zatrzymywanych na siedmiu punktach kontrolnych usytuowanych na dworcach i przy drogach wylotowych z miasta, żołnierzy z rozbitych jednostek. Dowódcą był pułkownik Sauer, odznaczony w 1945 roku Krzyżem Rycerskim.

I tak od stycznia 1945 roku od ujścia Widawy kolejno zlokalizowano:
- 49 batalion zapasowy "Wuttke"
- batalion "Schwarz"
- batalion "Riediger"
- batalion ""Block"

Wieś Widawa obsadzona była przez 49 batalion zapasowy "Wuttke" , a raczej przez jej 3 i 4 kompanie.

Batalion ten był rozlokowany na odcinku Świniary - most widawski. Natomiast od mostu obrona przechodziła na północny brzeg rzeki (na obrzeża lasku od strony Psar) i pomiędzy Krzyżanowicami i Biskupicami Widawskimi a Pawłowicami docierała do mostu na Widawie nad drogą do Oleśnicy (dzisiejszy most Bolesława Krzywoustego). Batalion "Riedeger" wspierały dwa bataliony Volksturmu (36 - "Straus" i 67- "Kayserrlingk).

Sytuacja powyższa na stałe miała miejsce od dnia 12 lutego , po zdobyciu Psar (Hunern) przez wojska radzieckie. Przed tą datą poszczególne niektóre jednostki obsadzały obronę biegnącą przed granicami Psar i Szymanowa.
Artylerią od strony północnej miasta (tzw. grupa północ) zawiadywał major Hartl. W bezpośrednim oddziaływaniu na przedpole Widawy ukierunkowano baterię Guggenberger stacjonującą na Różance.
Ponadto jak uprzednio wspominano, przy schronach bojowych nr 41,42,43 i 46 ulokowano haubice.
Dodatkowo 19 stycznia 1945 roku dowództwo artylerii wzmocniło obronę przeciwpancerną wzdłuż rzeki Widawy,lokując m. innymi dodatkowe działo w rejonie obrony Widawy-prawdopodobnie przy moście Widawskim.

Pod koniec stycznia 1945 roku północny rejon obrony wzmocniono 83 zapasowym batalionem szkolnym dowodzonym przez majora Tenscherta z 269 pułku piechoty. Do obwodu tego rejonu przydzielono również 2 kompanię 6 batalionu technicznego (dowódca por. Schultz).
Sprawami saperskimi (zaminowanie mostów, budowa zapór przeciwczołgowych itp) zajmowała się, (o czym wcześniej wspominano) specjalna grupa bojowa kapitana Mőllera (Pionier-Kampf-gruppe Mőller).
Według oceny szefa oddziału wywiadowczego sztabu II Armii Wojska Polskiego pułkownika Krzyżanowskiego z początku marca 1945 roku, na jeden kilometr odcinka północnego frontu niemieckiego, a więc i Widawy, przypadało:
- aktywnych bagnetów: 195, rkm: 11, ckm: 2, możdzieży 1,5, dział: 0,8, faustpatron - 25.

Wszystkim wojskom twierdzy przyznano I kategorię wyżywienia i dodatkowy żołd. W ostatnim półroczu , dzienne wyżywienie żołnierza wynosiło:
śniadanie- kawa, cukier (15g), sztuczny miód (70g),
obiad- grochówka (150g grochu), konserwa mięsna (64g),
kolacja- konserwa kiełbasy (70g), cukier (15g), smalec (25g), 8 papierosów.
Z powodu braku ograniczeń, nie wymieniano w tym spisie chleba.

Jednak podstawowym minusem obrony były złe morale wojska i ludności cywilnej, zgnębionych niepowodzeniami na wszystkich teatrach wojennych, wprowadzonym terrorem, a także zarządzoną przymusową ewakuacją miasta przy olbrzymim mrozie i panującym haosie.
W takiej strukturze obrona dotrwała do dnia 26 stycznia 1945 roku, kiedy wojska radzieckie (13 armia generała Puchowa i 4 armia pancerna generała Leluszenki I Frontu Ukraińskiego) zdobyły Trzebnicę, wdzierając się niejako pomiędzy zewnętrzny pierścień obronny (A2) a wewnętrzny oparty o rzekę Widawa). Dokonały one z rejonu wzgórz trzebnickich w nocy z 30 na 31 stycznia pierwszego ostrzału artyleryjskiego miasta, głównie rejonu ulic Traugutta i Brochowskiej . Od tej nocy ,wykorzystując dogodne warunki ostrzału miasta z tych wzgórz systematycznie ostrzeliwano Wrocław. Ciężki ostrzał miasto przeżyło w nocy z 3 na 4 lutego, zwłaszcza jego południowe przedmieścia. Tak więc Widawa była niemym obserwatorem tego ostrzału. Jednak wojska 13 armii nie skierowano na Wrocław, tylko dążyły one do ominięcia miasta. Poprzez sforsowanie Odry w rejonie Brzegu Dolnego okrążyły garnizon niemiecki w Ścinawie. Strategicznym celem było bowiem jak najszybsze dotarcie do Berlina, aby wyprzedzić zmierzające w tym kierunku od zachodu wojska alianckie.